มีใครเป็นเหมือนผมบ้าง? เป็นคนชอบเที่ยว แต่ไม่ชอบกินเหล้า!

     

            คนรอบข้างหลายคนชอบคิดเสมอว่าผมมันเป็นคนชอบเที่ยวชอบไปกินเหล้า
ซึ่งจริงๆแล้วมันถูกก็เพียงครึ่งเดียว... ผมเป็นคน ชอบเที่ยว ครับ

แต่พอผมบอกออกไปว่า "เห้ย จริงๆผมไม่ใช่คนกินเหล้านะ"
คนที่ได้ยินก็มักจะบอกว่า "อมพระมาพูด -ู ก็ไม่เชื่อ  -ึง หรอก!"

          ตอนเด็กๆ 3-4 ขวบ ผมมักจะโดนแกล้งจาก ลุงๆน้าๆ ที่บ้านเป็นประจำ ว่าไอ้ที่แกกินนะเป็นโค้ก
แล้วแกก็ยื่นมาให้กิน แต่พอลิ้นผมสัมผัสกับรสชาติมันเท่านั้นแหละ ผมก็ต้องบ้วนออกไปทุกครั้ง

เหล้าสำหรับผม มันขมเสมอ แถมมันไม่ได้อร่อยเลยซักนิด และที่ผมเกลียดที่สุดคือการถูกแกล้งว่ามันเป็นโค้ก!
ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่กินมันอีกต่อไป

           จนกระทั่งผมสอบเข้าเตรียมทหาร ความกังวลในเรื่องการกินเหล้ามันก็เพิ่มสูงขึ้นอีก เพราะการกินเหล้ามันเป็นเหมือนวัฒนธรรมและการเข้าสังคมของทหาร-ตำรวจ(กลุ่มใหญ่) มันเป็นสิ่งที่แทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย...

ผมเคยถามกับ หน.มว. ผมตอนสมัยเป็นนักเรียนใหม่ว่า มันจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะไม่กินเหล้า

...คำตอบก็คือ ไม่...

เพราะทุกคนต้องถูกรับน้องด้วยการกินเหล้าแทบจะทั้งสิ้น

ผมใช้ชีวิต 1 ปี ของการเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ที่เชิงอย่างที่สุด
ไม่ว่าใครจะส่งแก้วเหล้ามาให้ผมก็ต้องทำท่าเป็นกิน เททิ้ง หรือเปลี่ยนเป็นโค้กอยู่ตลอดเวลา

จนมาถึงวันหนึ่งที่ผมเลี่ยงไม่ได้

พี่ชั้นปีที่ 3 กำลังจะจบจาก โรงเรียนเตรียมทหารเพื่อไปขึ้นเหล่า

พี่ชายสายรหัสที่คอยดูแลผมมาตลอด เรียกผมเข้าไปคุยในคืนสุดท้ายก่อนขึ้นเหล่าของพี่

พี่ผมยื่นแก้วกาแฟแก้วใหญ่มาให้ผม ในนั้นบรรจุไปด้วย เพียว 285 เต็มๆแก้ว

ผมไม่อาจปฎิเสธพี่ชายคนนี้ได้ มันอาจจะเป็นเรื่องทั่วไปสำหรับเพื่อนหลายๆคนในเรื่องการกินเหล้าเพียวขนาดนี้

แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลย

พี่บอกผมว่า "หมดรวดเดียวเลยนะ"
ผมใช้เวลาตัดสินใจซักแปปหนึ่ง แล้วกระดกมันขึ้นไป
ความร้อนของมันไม่อาจทำให้ผมกินไปได้รวดเดียวหมด
"พี่ครับเอาจริงๆแล้ว ผมกินไม่เป็น" ผมบอกกับพี่

พี่ผมไม่เชื่อและบอก อย่าเชิงๆ แบบตลกๆ

ผมกระดกอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือ และพูดได้เลยว่าผมรู้จักกับความเมาเป็นครั้งแรก!

ผมมึนไปทั้งคืน แถมคืนนั้นมีปลุกหลังจากที่ผมนอนไปได้ประมาณ 1 ชั่วโมง!

แต่ยังดีที่พี่ยังคอยตามมาเซฟผม เพราะรู้ว่าผมน่าจะเมาไม่ไหวแล้ว

          หลังจากคืนนั้นผมผิดคำสัญญากับตัวเองครั้งแรก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมชอบกินหรอกนะ

แต่มันทำให้ผมรู้ว่าผมเมาแล้วเป็นอย่างไร คุมสติยังไง ลิมิตอยู่ที่ไหน

หลังจากนั้นผมก็เที่ยวกับเพื่อนบ่อยขึ้น เนื่องจากขึ้นเป็นชั้นปีที่ 2 แล้ว

ผมไปเที่ยวเอาสนุกและเกลียดการเมาเหมือนเคย

ผมมีความสุขที่ได้อยู่ในหมู่เพื่อนฝูง พูดคุย ตลกเฮฮาและเต้น

แต่เรื่องเหล้าผมยังเชิงเหมือนเดิม... ผมไม่แคร์ถ้าใครจะคิดว่าเวลาหารเงินแล้วมันไม่คุ้ม

ผมคิดเสมอว่าผมจ่ายเงินไปเพื่อเอาเวลาอยู่กับความสุขและสนุกในหมู่เพื่อนฝูง

แต่ถ้าใครที่สังเกตผมดีๆว่าผมไม่กินและชอบมายัดหรือชนกับผมอยู่เรื่อย ผมก็มักจะเลี่ยง

เอาจริงๆผมชอบเห็นเวลาเพื่อนเมา การคุยกับคนเมาเป็นอะไรที่สนุกมากสำหรับผม

มันมักจะมีเรื่องตลกเสมอเมื่อมีคนเมา... ซึ่งนั่นต้องไม่ใช่ผม!

"ให้คนกินเหล้า อย่าให้เหล้ากินคน"
Mom said.

เกลียดโมเมนท์นี้ที่สุด!!